Vanzelfsprekend duurde het niet erg lang voor we een nieuwe hond wilden kopen. Dit keer zou het absoluut weer een puppy moeten zijn. Misschien wel een herdershond. Van kinds af aan was dat altijd al mijn ideaal. Een goed getrainde sterke herdershond. We hadden daar samen een keertje over zitten praten en prompt was er een afspraak gemaakt om eens te gaan kijken naar een nestje herdershonden bij de Familie Van Nispen tot Sevenaer ergens in de buurt van Lage Zwaluwe. De moederhond zag er compleet anders uit dan ik me had voorgesteld. Logisch, het bleek om Hollandse Herders te gaan en die lijken van geen kant op Duitse Herders. Dat wist ik helemaal niet. Een volwassen Hollandse Herder ziet er zelfs ietwat griezelig uit. Ze lijken wel een beetje op hyena’s. Maar de puppy’s zijn even schattig als alle hondenbaby’s. We werden weer terstond verliefd op het enige teefje! Dus vertrokken we met ons nieuwe Tobbetje in de auto, richting Dordrecht. Ik weet niet meer hoeveel, maar deze keer moesten we flink voor het hondje betalen!
Eerlijk waar! Ik had de beste bedoelingen en zeer serieuze voornemens. Dit zou een op en top model hond worden. Ik kocht allerlei boeken over de opvoeding en training van herdershonden en kwam er al heel gauw achter dat herders niet de gemakkelijkste honden zijn om af te richten.In een goede consequente opvoeding gaat veel, heel veel tijd zitten. Te veel tijd! En daar is het eigenlijk van meet af aan al op stuk gelopen. Door mijn drukke werk, had ik die tijd niet, helaas.
Tobbe het puppy was een schatje, een plaatje, een hondje om op te vreten. Iedereen was stapelgek op hem, ondanks zijn rotstreken! In het begin overal plassen en poepen. Alles kapot bijten. Niet alleen schoenen en speelgoed. Nee, hij presteerde het zelfs om de hele keukendeur af te knagen. Op een dag beet hij een elektriciteitssnoer door! We dachten werkelijk dat hij er geweest was. Piepen, janken, krijsen! Het was ook echt verschrikkelijk. Heel zijn lippen verbrand. Ik weet bijna zeker dat hij door die stroomstoot een tic heeft opgelopen. Hij is altijd een beetje gek gebleven. Toen hij zo ongeveer uitgegroeid was, is hij een keer dwars door de ruit van de keukendeur gesprongen. Tjonge jonge! Wat een bloed bad. Z’n halve poot was er afgesneden. Toch heeft de dokter dat weer behoorlijk op kunnen lappen.
Voor ons, en eigenlijk voor iedereen, bleef het een schat van een hond. Trouw, vrolijk, onbeheerst, onbesuisd, gek op kroelen, stapel op de kinderen, een echte lummel, een wildebras, die van gehoorzaamheid nog nooit gehoord had.
Het probleem ontstond door andere kinderen. Kinderen uit de buurt die de tuin in kwamen lopen om met onze kinderen te spelen. Dat was schering en inslag en Tobbe was dan altijd laaiend enthousiast. Hij wist van gekkigheid niet wat hij moest doen! Hij rende naar ze toe, sprong tegen ze op en likte ze in het gezicht met zijn lange tong en wist daarbij van geen ophouden. Dat gaf helemaal niets voor kinderen die absoluut geen angst voor honden hebben. Maar als kinderen een beetje bang zijn, dan voelt een hond dat aan. Hij weet dan geen raad met zich zelf en er kan een heel gevaarlijke situatie ontstaan.
We hebben over dit probleem nagedacht en zijn tot de conclusie gekomen dat we het risico niet langer konden lopen. Het risico dat de hond op een kwade dag een kind zou bijten.
Opa Kootje had een kennis die wel graag zo’n hond als de onze zou willen hebben. Een boer in Drenthe die hem graag als waakhond op de boerderij zou willen verwelkomen. En zo is Tobbe de Kortharige Hollandse Herder uit ons leven verdwenen. Geëmigreerd als gastarbeider naar Drenthe.
--
