Pechvogel
Het is jammer dat ik het zeggen moet, maar onze Amy is de grootste pechvogel van de wereld.
Ze is dit jaar al twee keer geopereerd. Eén keer aan de ene knie en één keer aan de andere knie. Vlak na de eerste operatie begon de tegenslag al. Men had het gips niet ruim genoeg om haar been gedaan. Het been ging opzwellen en kwam zo strak in het gips te zitten, dat Amy bijna stikte van de pijn. Er moest nieuw gips aan te pas komen en langzaam maar zeker werd de toestand een beetje dragelijk.
Dit proces van het eerste beentje duurde een maand of drie. Toen het gips er nog maar net af was, zijn Amy en Jannick een weekendje met ons mee geweest, met de boot. Het lopen ging nog heel moeizaam en alleen maar met krukken. Ze kon haar been nog niet buigen. We gingen naar de Volkeraksluis. We waren nog maar nauwelijks afgemeerd, of Jannick ging de steiger op om de boel te verkennen.
Amy met haar krukken ging er achteloos achteraan. Toen gebeurde het. Haar krukken bleven steken in de gleuf tussen de planken van de steiger. Ze verloor haar evenwicht en viel voorover. Ze kon helemaal niks meer doen en kwam heel vervelend op de steiger terecht. Wat eigenlijk nog helemaal niet kon en mocht, gebeurde. Haar geblesseerde been boog helemaal door. Het deed onbeschrijfelijk veel pijn. Als er eentje een harde is, dan is dat onze Amy wel, maar nu was het werkelijk niet leuk meer!
Na het weekend dus terug naar het ziekenhuis in Nijmegen. Er bleek iets niet goed te zitten. Opnieuw het gips in. Wekenlang. Maar uiteindelijk was het leed geleden. Ze kon al weer aardig overweg met haar been en ging weer naar school alsof er niets gebeurd was.
.jpg)
Helaas bleef de tegenslag haar achtervolgen. Ze struikelde op het schoolplein. De knie van het andere been schoot uit de kom. Weer die afgrijselijke pijn! De ambulance gebeld en spoorslags naar het ziekenhuis in Sliedrecht. Opnieuw in het gips. Nu het andere been. De volgende dag naar Nijmegen. Jawel hoor. Het andere been moet ook geopereerd worden. Maar daar is de eerstkomende weken geen tijd voor. Dus voor de zekerheid in het gips blijven tot de volgende operatie.
Die volgende operatie ging gelukkig wat voorspoediger dan de eerste. Amy was een ervaren patiënt geworden. Ze wist hoe het toegaat in het ziekenhuis, ze kende de oefeningen en ze was ondertussen bijna wereld kampioen lopen met krukken. De revalidatie ging iets sneller dan de keer ervoor, maar toch duurde het al met al een flink aantal maanden voordat ze weer zonder krukken naar school kon.
Dan voltrekt zich op 4 december j.l. weer een ramp. Ze struikelt op school. Weer vreselijke pijn. De volgende morgen vroeg met Ron en Annemieke opnieuw naar het ziekenhuis in Nijmegen. Er is iets afgescheurd. Op een ander plekje. Er zit niets anders op. Ze moeten weer opereren! Het ziekenhuis geeft alle medewerking. Ze forceren een verschuiving in de planning en Amy moet a.s. vrijdag om 07.00 aanwezig zijn in het ziekenhuis.
Wij wensen die kanjer heel veel sterkte en een snel herstel.
Een miljoen kusjes!
Opa en Oma
