OVERMACHT

Excuses, ik heb kennelijk een keertje op een verkeerd knopje gedrukt en toen waren  hier in één keer alle foto's verdwenen. Ik ben dus maar gestopt met schrijven op deze site. Overigens was de strekking van deze site al lang achterhaald door Faceboek.

Op de msdirkdegroot  weblog schrijf ik ook nog maar sporadisch, maar die is nog wel in de lucht!

Tobbe Acht (deel 1)

Al onze hondjes waren eigenlijk wel bijzonder, maar de achtste Tobbe was wel heel bijzonder bijzonder. We hebben hem gekocht kort voordat wij gingen verhuizen van Dubbeldam naar de Merwekade. Dat was eind 1987. Hoe we hem gevonden hebben, dat weet ik niet meer. Er was toen nog geen http://www.zoekjeeenteckelmetkortepoten.punt.nl/ of zoiets, laat staan Google. We zijn hem dus waarschijnlijk op het spoor gekomen via een advertentie in de krant. Hoe het ook zij, we zijn hem, samen met Harry en Ineke, op wezen halen ergens in de buurt van Stampersgat of zoiets. Een schattig bolletje, acht weken oud, onze eerste Ruwharige Teckel. De naam? Tobbe. Vanzelfsprekend.
Tobbe werd getuige van talloze hoogtepunten maar ook van een aantal dieptepunten in onze familiegeschiedenis.

De verhuizing naar de Merwekade, een hoogtepunt! Wat woonden we daar toch geweldig! Mijn auto, die niet op de handrem stond en heel langzaam voor Ron’s ogen, de rivier in rolde! Ron’s scheiding van Netty. Dick’s strijd tegen de Non-Hodgkin, een strijd die grotendeels bij ons op de Merwekade werd gestreden. Dieptepunten die uiteindelijk toch wel goed zijn afgelopen. Onze heerlijke vakanties en weekends met de vlet, soms met Piet en Riet, soms met Harry en Ineke. Vaak ook met z’n allen
De Huik, het kroegje in Boven Hardinxveld, een hoogtepunt van lol en gezelligheid en hard werken en een dieptepunt als je beseft hoe vreselijk je belazerd kunt worden door mensen van wie je denkt dat het vrienden zijn. En daar tegenover het warme meeleven van alle klanten van de kroeg. Ron’s huwelijk met Annemieke, Marije die van harte opgenomen werd in de familie, de geboortes van Jannick en Amy. Ja, er is veel gebeurd in korte tijd.
En dan Harry’s manmoedige strijd om te leven met zijn aangeboren vernauwde bloedvaten. Mijn vreselijke, wat ze tegenwoordig burn-out noemen. Ik was volledig uitgebrand door de stress! Uiteindelijk heeft dat tot een groot hartinfarct geleid toen ik 47 jaar was! Het was een dubbeltje op zijn kant. Vervolgens de beslissing om ons leven radicaal te gaan veranderen! En dan ook werkelijk radicaal! Stoppen met werken! Huis verkopen, vlet verkopen, een tjalk kopen om daarop, hopelijk zonder stress, nog een aantal jaren verder te kunnen leven.
Het was een zeer drastische ingreep met heel veel ups and downs in het begin, maar uiteindelijk bleek het toch een gouden beslissing te zijn. Wat is de tijd voorbij gevlogen en wat hebben we genoten van onze talloze fantastische tochten met de Dirk de Groot! Door Nederland, door België en vooral door Frankrijk!
En Tobbe? Tobbe heeft dat allemaal met ons meegemaakt. Trouw, subtiel troostend, altijd met een luisterend oor en volgzaam zonder ooit te klagen.
In deel 2 zal ik gaan proberen het bijzondere karakter van dit bijzondere hondje te beschrijven.

Een prachtige foto van Amy dec. 2009

Een prachtige foto van Jannick dec. 2009

Bezoek aan boord

Vanzelfsprekend zijn de kinderen ons ook dit jaar weer een aantal keren komen opzoeken, tijdens ons rondje varen 2009. Zo is Antoni een keer naar Fumay gekomen op het toppunt van een hittegolf. Ian, Luna, maar ook Antoni zelf, waren het water niet uit te slaan. We vonden het ook heel leuk, dat Jannick een klein weekje met ons is meegevaren. Annemiek heeft ze gebracht naar Dinant in de Belgische Ardennen en Ron, met de rest van het gezin, heeft ze weer opgehaald in Maastricht.

Voor een rondje foto’s: Klik hier

Een paar daagjes met Kees, Bettie, Ankie en Rein

Als dit spul een weekendje bij ons aan boord komt logeren, (we doen dit intussen al een jaar of vijf) dan is het altijd dikke pret, van de eerste tot de laatste minuut.

Dit jaar zijn ze naar de Belgische Ardennen gekomen. Kees heeft er een verslag over geschreven op zijn weblog.
Het is echt de moeite waard om er eens naar te kijken. Er zit ook een heel uitgebreide foto-reportage bij. Om het te zien: Klik hier:

St. Nicolaas 2008

Kijk eens wat een ontzettend leuke foto van Amy

Amy heeft voor de 66e verjaardag van haar Opa een prachtige dia-presentatie gemaakt met Powerpoint. Ga maar eens gauw kijken en druk daarna op F5 om de voorstelling te starten. Klik

Hank in Frankrijk

Traditiegetrouw zijn Kees en Bettie en Rein en Ankie van de zomer weer bij ons op bezoek geweest. Dit keer waren we met de boot in de Franse Ardennen. Kees is ook met een weblog begonnen en heeft er voor zijn site een verhaaltje over geschreven. Klik hier!

Bovendien heeft Kees een prachtige serie foto’s gemaakt van dat weekend.
Kijk maar eens.

Het oog wil ook wat.

Het oog wil ook wat! Dat zei mijn moeder al, meer dan een halve eeuw geleden, toen zij een knoert van een steenpuist op haar oog had. Nu was ik aan de beurt. Voor een staaroperatie. Alle ervaringsdeskundigen hadden het me al verteld. Het stelt niet veel voor en het is zo gebeurd! Ze hadden gelijk! Als alles goed gaat is het een fluitje van een cent. Ik heb tijdens de operatie heel ontspannen met de dokter liggen babbelen en zodoende was de hele ingreep achter de rug, nog voordat ik er erg in had. Alle lof voor de medewerkers van het Oogziekenhuis in Rotterdam!

DIRK DE GROOT DE LANGE REIS OP

Het is er niet meer van gekomen, helaas. Ik had nog zoveel verhalen en zoveel belevenissen op de site willen zetten voor we naar Frankrijk vertrekken. En ook nog een heleboel foto’s erbij. Ik had nog willen schrijven over onze werfbeurt in Amsterdam, over het vervangen van de schroef van de boegschroefinstallatie, omdat er een blad was afgebroken. En niet te vergeten over de talloze beslommeringen tijdens ons weekendje proefverlof aan de Volkerak om te controleren of alle techniek weer naar behoren functioneert .Maar ik heb die verhalen niet meer afgekregen. En nu is het bijna zeker dat we aanstaande woensdag (4 juni) de haven uitvaren, zogenaamd de lange reis op richting Frankrijk Dus dat gaat nu niet meer lukken met die verhalen. Ik zit nog steeds te dubben of ik via Antwerpen en Brussel of via Den Bosch en Maastricht naar België vaar. Ik zie het woensdag wel, of ik aan het eind van de Kil rechts of links af sla.

Voorlopig dus even pauze op de weblogs msdirkdegroot en wimenemma. Uit ervaring weet ik, dat er onderweg niet veel van internetten komt. Ik ben niet zo’n fanatiek internetcafé bezoeker als ik in buitenland ben. Eén keer in de maand controleer ik of de AOW veilig is aangekomen en dan heb ik het wel gehad. We sturen en ontvangen altijd wel veel sms-jes Telefoneren doen we ook heel regelmatig. Contact is dus altijd mogelijk. Gsm 06-21827660
Welnu, wij wensen iedereen een heerlijke zomer met een fijne vakantie! Vooral gezond blijven!
Wij melden ons weer na het vaarseizoen. Groetjes,
Wim en Emma

Harry Rutte overleden

Op 20 april 2008 is mijn grote vriend Harry Rutte overleden. Hij was samen met Ineke en de hondjes op vakantie in Spanje met de camper. Op 29 april is hij in Dordrecht onder overweldigende belangstelling begraven. Hij is 61 jaar geworden.

Ik kan nog steeds de goede woorden niet vinden om mijn ontsteltenis tot uitdrukking te brengen! En ook bij Ineke en de familie sta ik al die tijd al met een mond vol tanden!

Er is één schrale troost! Harry heeft ondanks zijn ziekte, naar waarde van het leven genoten. Ik ga proberen zijn voorbeeld te volgen.
Wat zal ik Harry missen!

Wim

m.s. DIRK DE GROOT naar Amsterdam voor Hellingbeurt

Aanstaande vrijdag gaan we voor een dag of 10 naar Amsterdam met de boot. We combineren een paar dagen vakantie in Amsterdam met een hellingbeurt bij de scheepswerf Koning William aan de Nieuwe Vaart. Hopelijk zit het weer een beetje mee zodat we lekker op kunnen schieten.
Tot ziens,

Wim en Emma

TOBBE 7

Tobbe leek ook wel een leuke en passende naam voor Antoni’s Beenhakker. Toen we gingen tellen, bleek dat we al 6 Tobbes hadden gehad. Nu was dus nummer 7 aan de beurt. Tobbe Zeven! Dat vonden we allemaal een heel leuke naam voor een motorboot van bijna 7 meter. Zodoende!

De zesde Tobbe (voorheen BERN)

De zesde Tobbe was onze eerste motorboot. We hadden de nummering nog niet ingevoerd, dus de naam van ons schip was gewoon Tobbe en verder niks. Er was ook geen verwarring mogelijk, want al die jaren dat we met de Tobbe voeren, heette onze hond Xantha.
Welnu, de boot heette oorspronkelijk Bern en was afgebouwd op de leerschool van de Scheepswerf Gusto in Schiedam, voor een van de directie leden. Het was een meesterlijk schip voor die jaren. Negen meter lang, een schitterend model met open kuip en achterkajuit en een echte, nieuwe Mercedes scheepsdiesel. Maar vooral de betimmering was subliem. Kortom een heerlijk scheepje om mee te varen. Opa Kootje heeft het toentertijd om zakelijke redenen gekocht van de Gusto directeur en het onmiddellijk doorverkocht aan Dick’s schoonvader, opa Feenstra. Met een soort van terugkoopgarantie. Opa Feenstra heeft er een paar jaar mee gevaren maar had er onvoldoende tijd voor. Zo kwam de Bern weer terug in de familie.

Toen is er een aantal jaren nauwelijks gebruik van gemaakt. Eeuwig zonde. Het jachtje dreigde helemaal te verwaarlozen. Tot dat ik er een keer mee ben weggeweest. Ik werd op stel en sprong smoorverliefd op bootje varen. En zo is het gekomen.
We hebben een soepele betalingsregeling afgesproken en zo ben ik eigenaar geworden van de Bern. Na een paar jaar is de Bern omgedoopt in Tobbe

De politie is mijn grootste vriend

De politie is mijn grootste vriend

Kees heeft van een kennis van zijn schoonzoon een reportage gekregen van het optreden van de Braziliaanse Politie. Als je die reportage ziet, dan begrijp je echt niet hoe het komt dat het daar zo’n rotzooitje is!

Kijk maar eens hier.

Rio de Janeiro

Avonturen van Barbra

Als jullie het nog niet wisten: Barbara, de dochter van mijn broer Kees, Barbara dus, kan geweldig goed schrijven. Bij haar laatste bezoek aan het land van haar zus, schreef ze zo maar voor de vuist weg een heel leuk verhaaltje dat ik graag aan jullie wilde voorleggen.

When my baby, when my baby smiles at me.......

I'll go to Rio... de Janeiro.... Daar zit ik, in Rio de Janeiro. Gestrand in een prachtig luxe hotel. Niet omdat ik de voorkeur geef aan de luxe toestanden, sterker nog, ik geef de voorkeur aan een lokale pousada. Maar het is gevaarlijk in Rio. Dat vertelt mijn zus, mijn zwager, de lokale bakker, slager, de jongens en meisjes op het strand, iedereen. Iedere dag worden momenteel ontzettend veel toeristen beroofd en vermoord. Gezien de nare geschiedenis van mijn zus en haar gezin, nemen we hun en ieders waarschuwing ter harte. We wilden toch gaan, eigenwijs als dat we zijn. Dan maar geen charmante pousada waar de eigenaresse alleen maar lieflijk Braziliaans spreekt. Hier word je ontvangen met 'goodmorning madam, enjoy your day' en ' how are you lady, did you enjoy your swim, would you like something to drink?' 'Um coco gelado por favor'. 'No problem.' 'Teng muito gelado ta?' 'Yes the coco is very cold my lady.' Why the fuck spreek je Engels als ik Portugees spreek! Dat is het enige wat ik niet leuk vind... alhoewel... Een paar uurtjes geleden nam ik een duik in het zwembad. Er zijn hier bijzonder veel dames/meisjes/mejuffrouwtjes/mooie vrouwen/oude tangen. Zonder mannen. Hele groepen vrouwen. Ze praten en ze lachen, ze maken een dansje af en toe en het is een genot om naar te kijken. Na een heerlijk zwemfestijn in het zwembad nestel ik me op een loungebed. Ik voel dat er naar me gekeken wordt. De dames/meisjes/mejuffrouwtjes/mooie vrouwen/oude tangen, ongeveer een stuk of 15 zitten vlakbij me. Om de beurt lachen ze naar me. Ze spreken zachtjes in hun eigen taal en ik versta ieder woord wat ze zeggen. 'Waar zou ze vandaan komen?' 'Wat is zij blond!' 'Zij is echt lang.' 'Zullen we tegen haar gaan praten?' 'Nee jij moet iets zeggen, ik niet' Ze giechelen. Allemaal. Grappig dat giechelen overal het zelfde klinkt, in Nederland of in Brazilie, het klinkt het zelfde. Uiteindelijk begint niemand tegen me te praten, ze lachen alleen. En ik lach terug. Dan staan ze op en gaan ze weg. Ze kijken allemaal naar me. Zwaaien voorzichtig en zeggen op hun beste Engels 'goodbye' en 'bye bye'. Ik kijk ze lachend aan en zeg 'Chau!' (spreek je het zelfde uit als Ciao, alleen schrijven ze het hier anders) Ze kijken verschrikt. Ze lachen nog wel. Ze hollen bijna weg. Ik hoor het meisje tegen een dame zeggen in het Brazilaans 'ze zei Chau! Ze zou ons toch niet verstaan hebben' ze kijkt me aan. Ik geef haar een vriendelijk knipoogje. Haar huid is prachtig donker, ik zie haar blozen. Ik zie het in haar ogen... Prachtig. Niet in een pousada. Niet tussen de locals. Maar tussen de locals in een luxe resort. Ik neem nog een slok uit mijn kokosnoot, stap in de hangmat, steek een sigaret op en kijk uit over de zee. In de verte zie ik een stukje land / strand. Daar stond ik vorige week te kijken naar waar ik nu ben. Daar zijn de locals. Daar is het 'echte' Brazilie, zegt men. Daar is mijn zus. Daar zijn mijn neefjes. Daar ben ik weer over 4 dagen. Geen hond spreekt daar Engels. Ongelofelijk maar waar, daar kijk ik naar uit. (Ik geniet hier in dit resort. Ik slaap in een prachtige kamer op de 19e verdieping. Vanuit mijn bed kijk ik uit over de stranden van Ipanema en de Copacabana. Ik zag de zon opkomen vanuit de zee vanmorgen om 05.30 uur. Ik hoef niets. Ik moet niets. Ik moet eens niets. En dat voelt vreemd en tegelijkertijd heerlijk. Ik geniet.)

Barbara.

Kees en Betty terug uit Brazilie

Betty en Kees zijn weer veilig terug uit Brazilië. Een dag of 10 alweer. Ze zijn op bezoek geweest bij Miranda en Alan en de kleinzoons, Sandor en Valentino. Ze hebben het heel erg goed naar hun zin gehad. Logisch, want het was een echte familie reünie, en dat op bijna 9000 km afstand van Hank! Barbara en Chris waren er namelijk ook.
Ik heb een hele serie foto’s in het webalbum gezet. Kijk daar maar eens naar het album "De Brazilianen". Dan hoef ik verder niet te beschrijven hoe fijn ze het hebben gehad!
Jammergenoeg blijft het huis dat verkocht moet worden, een heet hangijzer. Het valt niet mee om het kwijt te raken, maar geloof me, er komt heus binnen afzienbare tijd wel een koper opdagen?
Een ander heet hangijzer was de temperatuur ter plaatse. Het is daar natuurlijk midden in de zomer en snikheet! Soms waren er temperaturen van ruim 40 gr. Celcius. Betty en Kees vonden het een beetje te veel van het goede. Vooral Kees, want die heeft bijna geen paard kunnen rijden.
Maar niet getreurd hoor. Kees heeft nog voldoende in het verschiet de komende maanden. Van 13 tot 16 april gaat hij met zijn zangkoor Kantje-boord naar Ierland en 18 april vliegt hij
naar Zuid-Afrika om daar een klein weekje met de Henkel collega’s van een snoepreisje te genieten.
Daarna kan hij, omdat hij met werken gaat stoppen, vier maanden of meer bij ons aan boord te gast zijn en mee varen door de kanalen van Frankrijk. En wat niet geld voor de trips naar Ierland en Zuid-Afrika: bij ons mag Betty ook mee!

Riet's verjaardag

Vandaag zijn we op bezoek geweest bij Riet en Piet in Papendrecht, in hun nieuwe appartement. Riet was jarig. Het was zo als altijd weer een reuze gezellige boel. Alle kinderen en alle kleinkinderen waren er. En ook alle broers en zusters die nog in Nederland wonen.
Speciaal voor de website hebben we een heleboel foto’s gemaakt.
Om te kijken: klik hier

Hiep hiep Hoera! Het gips is er af!

Vrijdag 18 januari 2008! Amy is teruggeweest in het ziekenhuis in Nijmegen.
En zoals al te verwachten was: HET GIPS MOCHT ER AF!!!!!!!!!!!!!!!!!! Hoera!!!!!!!
Wat hebben we lang naar deze dag uitgekeken. Ze kan nu weer langzaam aan met de revalidatie beginnen. Amy, we hopen dat al die pech nu voorbij is en dat je weer heel gauw helemaal genezen bent!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Opa en oma en alle familie en vrienden en kennissen

De Hollandse Oostenrijkers zijn weer terug in Nederland

Ze zijn in de nacht van zaterdag op zondag 5/6 januari terug komen rijden. Ze hebben een heel voorspoedige trip gehad en waren rond drie uur in de nacht thuis. Het is heel fijn geweest en ook Amy heeft, ondanks haar gipsbeen, weer volop genoten. Ik moet nog een plaatje laten zien van Amy’s gipsbeen. Ze hebben er dit keer in het ziekenhuis echt een feest van gemaakt! Een Kerstfeestgipsbeen. Kijk maar eens naar de foto.

De Tobbe die Xantha heette!

.
Na de Hollandse Herder had ik het wel gehad met honden. Tot dusver alleen maar kommer en kwel! De hond van Opa Kootje doodgereden. Onze eerste teckel, pal voor mijn ogen onder een auto gekomen. De tweede teckel die kruisverlamming kreeg en de operatie niet overleefde en tenslotte de herder. De herder die we weg moesten doen, omdat hij niet te vertrouwen was met andermans kinderen. Hoewel het toch een schat van een hond was. Nee hoor, dat was te veel voor me. Dus ik had bedacht: “Een hond is leuk, maar geen hond is ook leuk”. Tot dusver hadden we alleen maar verdriet gehad! Maar behalve dat, was er nog iets. We hadden toen een vreselijk druk leven. Als je dan een huisdier hebt, moet je daar toch eeuwig rekening mee houden. Moet er altijd iemand zijn die op de hond past, als je weg moet. Het is en blijft voortdurend een hele zorg! Dus voor mij voorlopig echt geen nieuwe hond!

Dat dacht ik tenminste. Maar het liep anders. Waarschijnlijk doordat ik het altijd druk druk druk had, merkte ik pas na verloop van tijd, dat er weer een hond bij ons in huis was. Dit keer een langharige, black en tan teckel. Een bijzonder knap hondje. Een echte lady, heel slank, met een prachtig glanzende vacht. Hij deed mij denken aan dat charmante teckeltje in die tekenfilm van Walt Disney.
Hij kwam uit een manege in de buurt van Gorinchem, was ruim een half jaar oud en hij (hij was een zij) had de sprookjesachtige naam: Xantha van het Lingebos. Hij is van meet af aan Emmy´s hond geweest. Door dik en dun. Zelfs onze kinderen kregen maar weinig aandacht van hem. Teckels hebben nu eenmaal een onvoorspelbaar eigengereid karakter.
Ik kan er verder kort over zijn. We gedoogden elkaar, maar tot een echte liefdesrelatie is het nooit gekomen. In al die jaren niet. Voor Xantha telde alleen Emma. Die droeg hij op handen, maar de rest van de wereld liet hem koud.

Eigenlijk was het een heel gemakkelijk hondje, waar je helemaal geen last van had. Het was de tijd dat we in Dubbeldam woonden en Xantha was zo pienter, dat hij zich zelf uit kon laten. Zodoende naaide hij zijn eigen naadje. Hij zorgde er voor nooit op te vallen, maar hield alles wel heel goed in de gaten.
Als we gingen varen had je ook nauwelijks hinder van hem. Behalve dan van zijn grootste hobby. Dat was met zijn lijf ronddraaien in de resten van een dooie vis. Hij vond er altijd wel een in de Biesbosch. Als hij daar dan heerlijk in had liggen spartelen, dan hield hij zich een paar uur gedeisd. Tot wij in slaap waren gevallen. Dan sloop hij naderbij en sprong hoepekee, zo bij ons in de kooi en schurkte zich behaaglijk tegen ons aan. Het liefst nog naast ons op het hoofdkussen.
Xantha heeft het zeventien jaar met ons volgehouden. De laatste maanden was het tobben geblazen. Met ruim 17 jaar was hij natuurlijk hoog bejaard en kreeg allerlei kwaaltjes. Waaronder heel zielige aanvallen van epilepsie. Tenslotte kon het zo niet verder en heeft de dierenarts er een eind aan moeten maken.


De geplaatste foto´s zijn niet echt van Xantha. Die was nog veel mooier. De plaatjes zijn van kampioenen die ik van het internet geplukt heb.

--

Groeten Van de Witten c.s. uit Brazilie!

Wij hebben net een Nieuwjaarswens ontvangen van Kees. Die zit samen met Betty bij Miranda and family in Brazilië.
Ze hebben het heel goed naar de zin.
Ik moet iedereen de groeten doen en een gelukkig nieuwjaar wensen. Ze hebben een paar foto’s opgestuurd. Kijk maar eens! Jaarwisseling in Brazilie. Met oliebollen en al.

Tobbe 5 .....De Hollandse Herder.....

Vanzelfsprekend duurde het niet erg lang voor we een nieuwe hond wilden kopen. Dit keer zou het absoluut weer een puppy moeten zijn. Misschien wel een herdershond. Van kinds af aan was dat altijd al mijn ideaal. Een goed getrainde sterke herdershond. We hadden daar samen een keertje over zitten praten en prompt was er een afspraak gemaakt om eens te gaan kijken naar een nestje herdershonden bij de Familie Van Nispen tot Sevenaer ergens in de buurt van Lage Zwaluwe. De moederhond zag er compleet anders uit dan ik me had voorgesteld. Logisch, het bleek om Hollandse Herders te gaan en die lijken van geen kant op Duitse Herders. Dat wist ik helemaal niet. Een volwassen Hollandse Herder ziet er zelfs ietwat griezelig uit. Ze lijken wel een beetje op hyena’s. Maar de puppy’s zijn even schattig als alle hondenbaby’s. We werden weer terstond verliefd op het enige teefje! Dus vertrokken we met ons nieuwe Tobbetje in de auto, richting Dordrecht. Ik weet niet meer hoeveel, maar deze keer moesten we flink voor het hondje betalen!

Eerlijk waar! Ik had de beste bedoelingen en zeer serieuze voornemens. Dit zou een op en top model hond worden. Ik kocht allerlei boeken over de opvoeding en training van herdershonden en kwam er al heel gauw achter dat herders niet de gemakkelijkste honden zijn om af te richten.
In een goede consequente opvoeding gaat veel, heel veel tijd zitten. Te veel tijd! En daar is het eigenlijk van meet af aan al op stuk gelopen. Door mijn drukke werk, had ik die tijd niet, helaas.
Tobbe het puppy was een schatje, een plaatje, een hondje om op te vreten. Iedereen was stapelgek op hem, ondanks zijn rotstreken! In het begin overal plassen en poepen. Alles kapot bijten. Niet alleen schoenen en speelgoed. Nee, hij presteerde het zelfs om de hele keukendeur af te knagen. Op een dag beet hij een elektriciteitssnoer door! We dachten werkelijk dat hij er geweest was. Piepen, janken, krijsen! Het was ook echt verschrikkelijk. Heel zijn lippen verbrand. Ik weet bijna zeker dat hij door die stroomstoot een tic heeft opgelopen. Hij is altijd een beetje gek gebleven. Toen hij zo ongeveer uitgegroeid was, is hij een keer dwars door de ruit van de keukendeur gesprongen. Tjonge jonge! Wat een bloed bad. Z’n halve poot was er afgesneden. Toch heeft de dokter dat weer behoorlijk op kunnen lappen.

Al met al, naar mate hij ouder en groter werd, ging het moeilijker. Vast en zeker ook omdat we niet de tijd hadden om dagelijks lange wandelingen met hem te maken en eindeloos oefeningen te doen om hem goed onder appèl te krijgen. Voor jonge herdershonden is dat onontbeerlijk.
Voor ons, en eigenlijk voor iedereen, bleef het een schat van een hond. Trouw, vrolijk, onbeheerst, onbesuisd, gek op kroelen, stapel op de kinderen, een echte lummel, een wildebras, die van gehoorzaamheid nog nooit gehoord had.
Het probleem ontstond door andere kinderen. Kinderen uit de buurt die de tuin in kwamen lopen om met onze kinderen te spelen. Dat was schering en inslag en Tobbe was dan altijd laaiend enthousiast. Hij wist van gekkigheid niet wat hij moest doen! Hij rende naar ze toe, sprong tegen ze op en likte ze in het gezicht met zijn lange tong en wist daarbij van geen ophouden. Dat gaf helemaal niets voor kinderen die absoluut geen angst voor honden hebben. Maar als kinderen een beetje bang zijn, dan voelt een hond dat aan. Hij weet dan geen raad met zich zelf en er kan een heel gevaarlijke situatie ontstaan.
We hebben over dit probleem nagedacht en zijn tot de conclusie gekomen dat we het risico niet langer konden lopen. Het risico dat de hond op een kwade dag een kind zou bijten.
Opa Kootje had een kennis die wel graag zo’n hond als de onze zou willen hebben. Een boer in Drenthe die hem graag als waakhond op de boerderij zou willen verwelkomen. En zo is Tobbe de Kortharige Hollandse Herder uit ons leven verdwenen. Geëmigreerd als gastarbeider naar Drenthe.

--

Tobbe 4

.

Ik heb het al eerder geschreven. Als je eenmaal een teckel hebt gehad, dan ben je verkocht. Dan ben je teckel gek! Niemand kan uitleggen hoe het komt, maar het is een feit. Ook bij ons dus. Nadat ons eerste teckeltje zo tragisch aan zijn eind gekomen was, wilden we toch al heel snel een nieuw hondje om ons heen hebben. Mijnheer Kerbert, een zakenrelatie die zelf bijna hond was, adviseerde ons een bezoek te brengen aan de kennel van Mevrouw Labee. Ergens in de buurt van Tilburg. Dus wij erheen op een mooie zaterdag. Mevrouw Labee bleek een alleraardigste Brabantse Mevrouw met een ongeëvenaarde passie voor teckels. Zij was een van de bekendste foksters van Nederland. Bijna allemaal kampioenen. Helaas waren er op dat moment geen puppy’s dus, zouden we op de wachtlijst moeten komen. Ze had nog wel een hondje van 7 maanden waar een tehuis voor werd gezocht. Door een speling der natuur voldeed dit beestje niet aan de eisen voor raszuiverheid. Het was namelijk een overbijter. In goed Nederlands: zij, -want het was een vrouwtje -, had vooruitstekende tanden. Voor de rest was het een prima hond met allemaal kampioenen als voorouders.
Natuurlijk hebben we hem meegenomen. We hebben altijd al een zwak gehad voor de underdog. En aan papieren en diploma’s voor honden hebben we nooit veel waarde gehecht.
Het was ook weer een schattig beestje. Moeilijk, of zeg maar gerust, volstrekt niet op te voeden! Teckels zijn so wie so de meest eigenwijze schepsels op aarde en als je er dan mee begint als ze al zeven maanden zijn, dan weet je bij voorbaat al dat er van een opvoeding totaal niets terecht komt.
Dat is ook gebleken. Tobbe, want zo werd hij natuurlijk weer genoemd, maakte de dienst uit in ons gezin. Ja, zo gaat dat met teckels. Toch moesten we er altijd om lachen en werden we steeds weer door zijn gedrag vertederd.
We waren inmiddels verhuisd naar het Van Bossenplantsoen. Daar hadden we een tuin van twintig meter en dat was natuurlijk super voor Tobbe. Het was echt zijn domein en hij had een heel plezierig leventje. Jammergenoeg heeft dat nauwelijks twee jaar geduurd. Toen sloeg het noodlot weer toe. Hij kreeg kruisverlamming. Een teckelkwaal waarbij het hele achterlichaam verlamd raakt. Bij Tobbe gebeurde dat van de ene dag op de andere! Vreselijk!
We hebben het twee dagen aangekeken, maar het was niet te doen. Problemen met piesen, problemen met poepen en het ergste was nog als er achter in de tuin een kat zat. Dan stormde hij, zoals hij gewend was, op die kat af! Maar nu werkte zijn achterpoten niet meer en toch ging hij door. Dan sleepte zijn verlamde achterlijfje, door de modder die door de droogte van die zomer, knoerhard geworden was. Het gevolg was schaaf- en brandwonden op zijn buikje, tot bloedens toe! Dat kon zo niet langer.
Van Mevrouw Labee kregen we het adres van een dierenarts die gespecialiseerd was in kruisverlamming bij teckels. Hij zat ergens in de buurt van Bergen op Zoom. Ik heb Tobbe er persoonlijk heen gebracht. De dierenarts achtte de kans op succes bij de operatie op fifty fifty.
Het dubbeltje is de verkeerde kant opgevallen, want ’s middags belde de dokter, dat Tobbe de operatie niet had overleefd.

Tobbe 3

Met onze eerste teckel maakten we kennis in 1966. In Rockanje. Op de boerderij van de familie Reijm. Dat waren goede kennissen van Opa Kootje. Ze hadden een nestje met vier of vijf puppy's en we werden meteen smoor verliefd op het enige jonkie, dat nog niet verkocht was. Dat werd Tobbe. Het was een mannetje. De moeder zal ik nooit vergeten. Dat was zo'n typisch, dik Teckel- gedrocht met misvormde pootjes en met een hele batterij tepels, die over de grond sleepten.

Onze Tobbe daarentegen was in één woord schattig. Zo'n piepklein bolletje, dat in de palm van je hand paste.
We mochten niks betalen, omdat we zo goed voor hun zoon Jack hadden gezorgd. En dat was ook zo, want Jack had zo ongeveer het hele seizoen bij ons gelogeerd. Op de camping in het Ronde Weibos. Wij hadden daar iets, wat ze tegenwoordig een stacaravan zouden noemen. Emmy en Ron zaten er de hele zomer. Ik reisde elke dag heen en weer naar Rotterdam. Naar de zaak, centjes verdienen.

En zo is dat piepkleine Tobbetje, nauwelijks zes weken oud, aan het eind van de vakantie met ons mee afgereisd naar Dordrecht. Wij woonden in Crabbehof, in een flat, boven het winkelcentrum. 58 treden! Maar we waren jong en dat maakte ons niet uit.

De jonge Tobbe, een reutje dus, ontwik­kelde zich geweldig, groeide als kool, beet schoenen kapot en kussens en wat eigenlijk niet. Hij verziekte de splinternieuwe vloerbedekking van Emmy’s ouders door daar uitgebreid op te plassen. Een hartstikke lief en leuk hondje. We waren er allemaal stapel gek op. Ondanks het feit, dat hij toch geen schoonheid bleek te zijn. Zijn moeder was al geen beauty, maar deze! Poeh! Niet te beschrijven. Maar het gaf allemaal niks. Liefde is blind. We hielden gewoon van onze Tobbe. Totdat het noodlot toesloeg. Hij was nog geen jaar oud.

Ik had de gewoonte hem uit te laten in het parkje aan de overkant. Daar liep een soort bospaadje. Al die maanden was hij keurig met me mee gelopen. De buitendeur uit, ca. 30 meter naar rechts over het trottoir. Dan wachten tot er geen verkeer was en snel haaks oversteken, de drukke Groen van Prinstererweg over. Dat ging altijd goed. Behalve die avond.
Ik ging de buitendeur uit en direct rechtsaf, zoals gebruikelijk. Tobbe dit keer niet. Hij rende hals over kop de straat op om over te steken. Hij is nooit aan de overkant gekomen. Een auto van rechts, gepiep van remmen, een klap……
Het diertje leefde nog wel, maar je zag dat het afliep. We hebben hem in een dekentje gewikkeld en zijn naar de dierenarts gereden. Toen we daar aankwamen hadden we al geen hondje meer.
+-+-+-+-+-+-+-+-

N.b. De foto’s zijn niet van onze Tobbe. Ik weet niet of we daar ooit foto’s van gemaakt hebben. Deze prentjes heb ik op het internet gevonden en het zijn kampioenen Teckels Kort Haar.

N.b. 2. Nog een tragisch detail dat me later te binnen geschoten is. Tobbe werd op een zondag doodgereden. We waren die dag met Ronny naar de Efteling geweest en het hondje had daar de hele dag in een hokje opgesloten gezeten. Honden mochten niet mee naar binnen!