Avonturen van Barbra
Als jullie het nog niet wisten: Barbara, de dochter van mijn broer Kees, Barbara dus, kan geweldig goed schrijven. Bij haar laatste bezoek aan het land van haar zus, schreef ze zo maar voor de vuist weg een heel leuk verhaaltje dat ik graag aan jullie wilde voorleggen.
Als jullie het nog niet wisten: Barbara, de dochter van mijn broer Kees, Barbara dus, kan geweldig goed schrijven. Bij haar laatste bezoek aan het land van haar zus, schreef ze zo maar voor de vuist weg een heel leuk verhaaltje dat ik graag aan jullie wilde voorleggen.
When my baby, when my baby smiles at me.......
I'll go to Rio... de Janeiro.... Daar zit ik, in Rio de Janeiro. Gestrand in een prachtig luxe hotel. Niet omdat ik de voorkeur geef aan de luxe toestanden, sterker nog, ik geef de voorkeur aan een lokale pousada. Maar het is gevaarlijk in Rio. Dat vertelt mijn zus, mijn zwager, de lokale bakker, slager, de jongens en meisjes op het strand, iedereen. Iedere dag worden momenteel ontzettend veel toeristen beroofd en vermoord. Gezien de nare geschiedenis van mijn zus en haar gezin, nemen we hun en ieders waarschuwing ter harte. We wilden toch gaan, eigenwijs als dat we zijn. Dan maar geen charmante pousada waar de eigenaresse alleen maar lieflijk Braziliaans spreekt. Hier word je ontvangen met 'goodmorning madam, enjoy your day' en ' how are you lady, did you enjoy your swim, would you like something to drink?' 'Um coco gelado por favor'. 'No problem.' 'Teng muito gelado ta?' 'Yes the coco is very cold my lady.' Why the fuck spreek je Engels als ik Portugees spreek! Dat is het enige wat ik niet leuk vind... alhoewel... Een paar uurtjes geleden nam ik een duik in het zwembad. Er zijn hier bijzonder veel dames/meisjes/mejuffrouwtjes/mooie vrouwen/oude tangen. Zonder mannen. Hele groepen vrouwen. Ze praten en ze lachen, ze maken een dansje af en toe en het is een genot om naar te kijken. Na een heerlijk zwemfestijn in het zwembad nestel ik me op een loungebed. Ik voel dat er naar me gekeken wordt. De dames/meisjes/mejuffrouwtjes/mooie vrouwen/oude tangen, ongeveer een stuk of 15 zitten vlakbij me. 
Om de beurt lachen ze naar me. Ze spreken zachtjes in hun eigen taal en ik versta ieder woord wat ze zeggen. 'Waar zou ze vandaan komen?' 'Wat is zij blond!' 'Zij is echt lang.' 'Zullen we tegen haar gaan praten?' 'Nee jij moet iets zeggen, ik niet' Ze giechelen. Allemaal. Grappig dat giechelen overal het zelfde klinkt, in Nederland of in Brazilie, het klinkt het zelfde. Uiteindelijk begint niemand tegen me te praten, ze lachen alleen. En ik lach terug. Dan staan ze op en gaan ze weg. Ze kijken allemaal naar me. Zwaaien voorzichtig en zeggen op hun beste Engels 'goodbye' en 'bye bye'. Ik kijk ze lachend aan en zeg 'Chau!' (spreek je het zelfde uit als Ciao, alleen schrijven ze het hier anders) Ze kijken verschrikt. Ze lachen nog wel. Ze hollen bijna weg. Ik hoor het meisje tegen een dame zeggen in het Brazilaans 'ze zei Chau! Z
e zou ons toch niet verstaan hebben' ze kijkt me aan. Ik geef haar een vriendelijk knipoogje. Haar huid is prachtig donker, ik zie haar blozen. Ik zie het in haar ogen... Prachtig. Niet in een pousada. Niet tussen de locals. Maar tussen de locals in een luxe resort. Ik neem nog een slok uit mijn kokosnoot, stap in de hangmat, steek een sigaret op en kijk uit over de zee. In de verte zie ik een stukje land / strand. Daar stond ik vorige week te kijken naar waar ik nu ben. Daar zijn de locals. Daar is het 'echte' Brazilie, zegt men. Daar is mijn zus. Daar zijn mijn neefjes. Daar ben ik weer over 4 dagen. Geen hond spreekt daar Engels. Ongelofelijk maar waar, daar kijk ik naar uit. (Ik geniet hier in dit resort. Ik slaap in een prachtige kamer op de 19e verdieping. Vanuit mijn bed kijk ik uit over de stranden van Ipanema en de Copacabana. Ik zag de zon opkomen vanuit de zee vanmorgen om 05.30 uur. Ik hoef niets. Ik moet niets. Ik moet eens niets. En dat voelt vreemd en tegelijkertijd heerlijk. Ik geniet.) Barbara.
