.
Na de Hollandse Herder had ik het wel gehad met honden. Tot dusver alleen maar kommer en kwel! De hond van Opa Kootje doodgereden. Onze eerste teckel, pal voor mijn ogen onder een auto gekomen. De tweede teckel die kruisverlamming kreeg en de operatie niet overleefde en tenslotte de herder. De herder die we weg moesten doen, omdat hij niet te vertrouwen was met andermans kinderen. Hoewel het toch een schat van een hond was. Nee hoor, dat was te veel voor me. Dus ik had bedacht: “Een hond is leuk, maar geen hond is ook leuk”. Tot dusver hadden we alleen maar verdriet gehad! Maar behalve dat, was er nog iets. We hadden toen een vreselijk druk leven. Als je dan een huisdier hebt, moet je daar toch eeuwig rekening mee houden. Moet er altijd iemand zijn die op de hond past, als je weg moet. Het is en blijft voortdurend een hele zorg! Dus voor mij voorlopig echt geen nieuwe hond!
Dat dacht ik tenminste. Maar het liep anders. Waarschijnlijk doordat ik het altijd druk druk druk had, merkte ik pas na verloop van tijd, dat er weer een hond bij ons in huis was. Dit keer een langharige, black en tan teckel. Een bijzonder knap hondje. Een echte lady, heel slank, met een prachtig glanzende vacht. Hij deed mij denken aan dat charmante teckeltje in die tekenfilm van Walt Disney.
Hij kwam uit een manege in de buurt van Gorinchem, was ruim een half jaar oud en hij (hij was een zij) had de sprookjesachtige naam: Xantha van het Lingebos. Hij is van meet af aan Emmy´s hond geweest. Door dik en dun. Zelfs onze kinderen kregen maar weinig aandacht van hem. Teckels hebben nu eenmaal een onvoorspelbaar eigengereid karakter.
Ik kan er verder kort over zijn. We gedoogden elkaar, maar tot een echte liefdesrelatie is het nooit gekomen. In al die jaren niet. Voor Xantha telde alleen Emma. Die droeg hij op handen, maar de rest van de wereld liet hem koud.
Eigenlijk was het een heel gemakkelijk hondje, waar je helemaal geen last van had. Het was de tijd dat we in Dubbeldam woonden en Xantha was zo pienter, dat hij zich zelf uit kon laten. Zodoende naaide hij zijn eigen naadje. Hij zorgde er voor nooit op te vallen, maar hield alles wel heel goed in de gaten.
Als we gingen varen had je ook nauwelijks hinder van hem. Behalve dan van zijn grootste hobby. Dat was met zijn lijf ronddraaien in de resten van een dooie vis. Hij vond er altijd wel een in de Biesbosch. Als hij daar dan heerlijk in had liggen spartelen, dan hield hij zich een paar uur gedeisd. Tot wij in slaap waren gevallen. Dan sloop hij naderbij en sprong hoepekee, zo bij ons in de kooi en schurkte zich behaaglijk tegen ons aan. Het liefst nog naast ons op het hoofdkussen.
Xantha heeft het zeventien jaar met ons volgehouden. De laatste maanden was het tobben geblazen. Met ruim 17 jaar was hij natuurlijk hoog bejaard en kreeg allerlei kwaaltjes. Waaronder heel zielige aanvallen van epilepsie. Tenslotte kon het zo niet verder en heeft de dierenarts er een eind aan moeten maken.
De geplaatste foto´s zijn niet echt van Xantha. Die was nog veel mooier. De plaatjes zijn van kampioenen die ik van het internet geplukt heb.
--
I'll go to Rio... de Janeiro.... Daar zit ik, in Rio de Janeiro. Gestrand in een prachtig luxe hotel. Niet omdat ik de voorkeur geef aan de luxe toestanden, sterker nog, ik geef de voorkeur aan een lokale pousada. Maar het is gevaarlijk in Rio. Dat vertelt mijn zus, mijn zwager, de lokale bakker, slager, de jongens en meisjes op het strand, iedereen. Iedere dag worden momenteel ontzettend veel toeristen beroofd en vermoord. Gezien de nare geschiedenis van mijn zus en haar gezin, nemen we hun en ieders waarschuwing ter harte. We wilden toch gaan, eigenwijs als dat we zijn. Dan maar geen charmante pousada waar de eigenaresse alleen maar lieflijk Braziliaans spreekt. Hier word je ontvangen met 'goodmorning madam, enjoy your day' en ' how are you lady, did you enjoy your swim, would you like something to drink?' 'Um coco gelado por favor'. 'No problem.' 'Teng muito gelado ta?' 'Yes the coco is very cold my lady.' Why the fuck spreek je Engels als ik Portugees spreek! Dat is het enige wat ik niet leuk vind... alhoewel... Een paar uurtjes geleden nam ik een duik in het zwembad. Er zijn hier bijzonder veel dames/meisjes/mejuffrouwtjes/mooie vrouwen/oude tangen. Zonder mannen. Hele groepen vrouwen. Ze praten en ze lachen, ze maken een dansje af en toe en het is een genot om naar te kijken. Na een heerlijk zwemfestijn in het zwembad nestel ik me op een loungebed. Ik voel dat er naar me gekeken wordt. De dames/meisjes/mejuffrouwtjes/mooie vrouwen/oude tangen, ongeveer een stuk of 15 zitten vlakbij me. 
Om de beurt lachen ze naar me. Ze spreken zachtjes in hun eigen taal en ik versta ieder woord wat ze zeggen. 'Waar zou ze vandaan komen?' 'Wat is zij blond!' 'Zij is echt lang.' 'Zullen we tegen haar gaan praten?' 'Nee jij moet iets zeggen, ik niet' Ze giechelen. Allemaal. Grappig dat giechelen overal het zelfde klinkt, in Nederland of in Brazilie, het klinkt het zelfde. Uiteindelijk begint niemand tegen me te praten, ze lachen alleen. En ik lach terug. Dan staan ze op en gaan ze weg. Ze kijken allemaal naar me. Zwaaien voorzichtig en zeggen op hun beste Engels 'goodbye' en 'bye bye'. Ik kijk ze lachend aan en zeg 'Chau!' (spreek je het zelfde uit als Ciao, alleen schrijven ze het hier anders) Ze kijken verschrikt. Ze lachen nog wel. Ze hollen bijna weg. Ik hoor het meisje tegen een dame zeggen in het Brazilaans 'ze zei Chau! Z
e zou ons toch niet verstaan hebben' ze kijkt me aan. Ik geef haar een vriendelijk knipoogje. Haar huid is prachtig donker, ik zie haar blozen. Ik zie het in haar ogen... Prachtig. Niet in een pousada. Niet tussen de locals. Maar tussen de locals in een luxe resort. Ik neem nog een slok uit mijn kokosnoot, stap in de hangmat, steek een sigaret op en kijk uit over de zee. In de verte zie ik een stukje land / strand. Daar stond ik vorige week te kijken naar waar ik nu ben. Daar zijn de locals. Daar is het 'echte' Brazilie, zegt men. Daar is mijn zus. Daar zijn mijn neefjes. Daar ben ik weer over 4 dagen. Geen hond spreekt daar Engels. Ongelofelijk maar waar, daar kijk ik naar uit. (Ik geniet hier in dit resort. Ik slaap in een prachtige kamer op de 19e verdieping. Vanuit mijn bed kijk ik uit over de stranden van Ipanema en de Copacabana. Ik zag de zon opkomen vanuit de zee vanmorgen om 05.30 uur. Ik hoef niets. Ik moet niets. Ik moet eens niets. En dat voelt vreemd en tegelijkertijd heerlijk. Ik geniet.) 
Betty en Kees zijn weer veilig terug uit Brazilië. Een dag of 10 alweer. Ze zijn op bezoek geweest bij Miranda en Alan en de kleinzoons, Sandor en Valentino. Ze hebben het heel erg goed naar hun zin gehad. Logisch, want het was een echte familie reünie, en dat op bijna 9000 km afstand van Hank! Barbara en Chris waren er namelijk ook.
Maar niet getreurd hoor. Kees heeft nog voldoende in het verschiet de komende maanden. Van 13 tot 16 april gaat hij met zijn zangkoor Kantje-boord naar Ierland en 18 april vliegt hij
Dat dacht ik tenminste. Maar het liep anders. Waarschijnlijk doordat ik het altijd druk druk druk had, merkte ik pas na verloop van tijd, dat er weer een hond bij ons in huis was. Dit keer een langharige, black en tan teckel. Een bijzonder knap hondje. Een echte lady, heel slank, met een prachtig glanzende vacht. Hij deed mij denken aan dat charmante teckeltje in die tekenfilm van Walt Disney.
De geplaatste foto´s zijn niet echt van Xantha. Die was nog veel mooier. De plaatjes zijn van kampioenen die ik van het internet geplukt heb.
Wij hebben net een Nieuwjaarswens ontvangen van Kees. Die zit samen met Betty bij Miranda and family in Brazilië.
