St. Nicolaas 2008

Kijk eens wat een ontzettend leuke foto van Amy

Amy heeft voor de 66e verjaardag van haar Opa een prachtige dia-presentatie gemaakt met Powerpoint. Ga maar eens gauw kijken en druk daarna op F5 om de voorstelling te starten. Klik

Hank in Frankrijk

Traditiegetrouw zijn Kees en Bettie en Rein en Ankie van de zomer weer bij ons op bezoek geweest. Dit keer waren we met de boot in de Franse Ardennen. Kees is ook met een weblog begonnen en heeft er voor zijn site een verhaaltje over geschreven. Klik hier!

Bovendien heeft Kees een prachtige serie foto’s gemaakt van dat weekend.
Kijk maar eens.

Het oog wil ook wat.

Het oog wil ook wat! Dat zei mijn moeder al, meer dan een halve eeuw geleden, toen zij een knoert van een steenpuist op haar oog had. Nu was ik aan de beurt. Voor een staaroperatie. Alle ervaringsdeskundigen hadden het me al verteld. Het stelt niet veel voor en het is zo gebeurd! Ze hadden gelijk! Als alles goed gaat is het een fluitje van een cent. Ik heb tijdens de operatie heel ontspannen met de dokter liggen babbelen en zodoende was de hele ingreep achter de rug, nog voordat ik er erg in had. Alle lof voor de medewerkers van het Oogziekenhuis in Rotterdam!

DIRK DE GROOT DE LANGE REIS OP

Het is er niet meer van gekomen, helaas. Ik had nog zoveel verhalen en zoveel belevenissen op de site willen zetten voor we naar Frankrijk vertrekken. En ook nog een heleboel foto’s erbij. Ik had nog willen schrijven over onze werfbeurt in Amsterdam, over het vervangen van de schroef van de boegschroefinstallatie, omdat er een blad was afgebroken. En niet te vergeten over de talloze beslommeringen tijdens ons weekendje proefverlof aan de Volkerak om te controleren of alle techniek weer naar behoren functioneert .Maar ik heb die verhalen niet meer afgekregen. En nu is het bijna zeker dat we aanstaande woensdag (4 juni) de haven uitvaren, zogenaamd de lange reis op richting Frankrijk Dus dat gaat nu niet meer lukken met die verhalen. Ik zit nog steeds te dubben of ik via Antwerpen en Brussel of via Den Bosch en Maastricht naar België vaar. Ik zie het woensdag wel, of ik aan het eind van de Kil rechts of links af sla.

Voorlopig dus even pauze op de weblogs msdirkdegroot en wimenemma. Uit ervaring weet ik, dat er onderweg niet veel van internetten komt. Ik ben niet zo’n fanatiek internetcafé bezoeker als ik in buitenland ben. Eén keer in de maand controleer ik of de AOW veilig is aangekomen en dan heb ik het wel gehad. We sturen en ontvangen altijd wel veel sms-jes Telefoneren doen we ook heel regelmatig. Contact is dus altijd mogelijk. Gsm 06-21827660
Welnu, wij wensen iedereen een heerlijke zomer met een fijne vakantie! Vooral gezond blijven!
Wij melden ons weer na het vaarseizoen. Groetjes,
Wim en Emma

Harry Rutte overleden

Op 20 april 2008 is mijn grote vriend Harry Rutte overleden. Hij was samen met Ineke en de hondjes op vakantie in Spanje met de camper. Op 29 april is hij in Dordrecht onder overweldigende belangstelling begraven. Hij is 61 jaar geworden.

Ik kan nog steeds de goede woorden niet vinden om mijn ontsteltenis tot uitdrukking te brengen! En ook bij Ineke en de familie sta ik al die tijd al met een mond vol tanden!

Er is één schrale troost! Harry heeft ondanks zijn ziekte, naar waarde van het leven genoten. Ik ga proberen zijn voorbeeld te volgen.
Wat zal ik Harry missen!

Wim

m.s. DIRK DE GROOT naar Amsterdam voor Hellingbeurt

Aanstaande vrijdag gaan we voor een dag of 10 naar Amsterdam met de boot. We combineren een paar dagen vakantie in Amsterdam met een hellingbeurt bij de scheepswerf Koning William aan de Nieuwe Vaart. Hopelijk zit het weer een beetje mee zodat we lekker op kunnen schieten.
Tot ziens,

Wim en Emma

TOBBE 7

Tobbe leek ook wel een leuke en passende naam voor Antoni’s Beenhakker. Toen we gingen tellen, bleek dat we al 6 Tobbes hadden gehad. Nu was dus nummer 7 aan de beurt. Tobbe Zeven! Dat vonden we allemaal een heel leuke naam voor een motorboot van bijna 7 meter. Zodoende!

De zesde Tobbe (voorheen BERN)

De zesde Tobbe was onze eerste motorboot. We hadden de nummering nog niet ingevoerd, dus de naam van ons schip was gewoon Tobbe en verder niks. Er was ook geen verwarring mogelijk, want al die jaren dat we met de Tobbe voeren, heette onze hond Xantha.
Welnu, de boot heette oorspronkelijk Bern en was afgebouwd op de leerschool van de Scheepswerf Gusto in Schiedam, voor een van de directie leden. Het was een meesterlijk schip voor die jaren. Negen meter lang, een schitterend model met open kuip en achterkajuit en een echte, nieuwe Mercedes scheepsdiesel. Maar vooral de betimmering was subliem. Kortom een heerlijk scheepje om mee te varen. Opa Kootje heeft het toentertijd om zakelijke redenen gekocht van de Gusto directeur en het onmiddellijk doorverkocht aan Dick’s schoonvader, opa Feenstra. Met een soort van terugkoopgarantie. Opa Feenstra heeft er een paar jaar mee gevaren maar had er onvoldoende tijd voor. Zo kwam de Bern weer terug in de familie.

Toen is er een aantal jaren nauwelijks gebruik van gemaakt. Eeuwig zonde. Het jachtje dreigde helemaal te verwaarlozen. Tot dat ik er een keer mee ben weggeweest. Ik werd op stel en sprong smoorverliefd op bootje varen. En zo is het gekomen.
We hebben een soepele betalingsregeling afgesproken en zo ben ik eigenaar geworden van de Bern. Na een paar jaar is de Bern omgedoopt in Tobbe

De politie is mijn grootste vriend

De politie is mijn grootste vriend

Kees heeft van een kennis van zijn schoonzoon een reportage gekregen van het optreden van de Braziliaanse Politie. Als je die reportage ziet, dan begrijp je echt niet hoe het komt dat het daar zo’n rotzooitje is!

Kijk maar eens hier.

Rio de Janeiro

Avonturen van Barbra

Als jullie het nog niet wisten: Barbara, de dochter van mijn broer Kees, Barbara dus, kan geweldig goed schrijven. Bij haar laatste bezoek aan het land van haar zus, schreef ze zo maar voor de vuist weg een heel leuk verhaaltje dat ik graag aan jullie wilde voorleggen.

When my baby, when my baby smiles at me.......

I'll go to Rio... de Janeiro.... Daar zit ik, in Rio de Janeiro. Gestrand in een prachtig luxe hotel. Niet omdat ik de voorkeur geef aan de luxe toestanden, sterker nog, ik geef de voorkeur aan een lokale pousada. Maar het is gevaarlijk in Rio. Dat vertelt mijn zus, mijn zwager, de lokale bakker, slager, de jongens en meisjes op het strand, iedereen. Iedere dag worden momenteel ontzettend veel toeristen beroofd en vermoord. Gezien de nare geschiedenis van mijn zus en haar gezin, nemen we hun en ieders waarschuwing ter harte. We wilden toch gaan, eigenwijs als dat we zijn. Dan maar geen charmante pousada waar de eigenaresse alleen maar lieflijk Braziliaans spreekt. Hier word je ontvangen met 'goodmorning madam, enjoy your day' en ' how are you lady, did you enjoy your swim, would you like something to drink?' 'Um coco gelado por favor'. 'No problem.' 'Teng muito gelado ta?' 'Yes the coco is very cold my lady.' Why the fuck spreek je Engels als ik Portugees spreek! Dat is het enige wat ik niet leuk vind... alhoewel... Een paar uurtjes geleden nam ik een duik in het zwembad. Er zijn hier bijzonder veel dames/meisjes/mejuffrouwtjes/mooie vrouwen/oude tangen. Zonder mannen. Hele groepen vrouwen. Ze praten en ze lachen, ze maken een dansje af en toe en het is een genot om naar te kijken. Na een heerlijk zwemfestijn in het zwembad nestel ik me op een loungebed. Ik voel dat er naar me gekeken wordt. De dames/meisjes/mejuffrouwtjes/mooie vrouwen/oude tangen, ongeveer een stuk of 15 zitten vlakbij me. Om de beurt lachen ze naar me. Ze spreken zachtjes in hun eigen taal en ik versta ieder woord wat ze zeggen. 'Waar zou ze vandaan komen?' 'Wat is zij blond!' 'Zij is echt lang.' 'Zullen we tegen haar gaan praten?' 'Nee jij moet iets zeggen, ik niet' Ze giechelen. Allemaal. Grappig dat giechelen overal het zelfde klinkt, in Nederland of in Brazilie, het klinkt het zelfde. Uiteindelijk begint niemand tegen me te praten, ze lachen alleen. En ik lach terug. Dan staan ze op en gaan ze weg. Ze kijken allemaal naar me. Zwaaien voorzichtig en zeggen op hun beste Engels 'goodbye' en 'bye bye'. Ik kijk ze lachend aan en zeg 'Chau!' (spreek je het zelfde uit als Ciao, alleen schrijven ze het hier anders) Ze kijken verschrikt. Ze lachen nog wel. Ze hollen bijna weg. Ik hoor het meisje tegen een dame zeggen in het Brazilaans 'ze zei Chau! Ze zou ons toch niet verstaan hebben' ze kijkt me aan. Ik geef haar een vriendelijk knipoogje. Haar huid is prachtig donker, ik zie haar blozen. Ik zie het in haar ogen... Prachtig. Niet in een pousada. Niet tussen de locals. Maar tussen de locals in een luxe resort. Ik neem nog een slok uit mijn kokosnoot, stap in de hangmat, steek een sigaret op en kijk uit over de zee. In de verte zie ik een stukje land / strand. Daar stond ik vorige week te kijken naar waar ik nu ben. Daar zijn de locals. Daar is het 'echte' Brazilie, zegt men. Daar is mijn zus. Daar zijn mijn neefjes. Daar ben ik weer over 4 dagen. Geen hond spreekt daar Engels. Ongelofelijk maar waar, daar kijk ik naar uit. (Ik geniet hier in dit resort. Ik slaap in een prachtige kamer op de 19e verdieping. Vanuit mijn bed kijk ik uit over de stranden van Ipanema en de Copacabana. Ik zag de zon opkomen vanuit de zee vanmorgen om 05.30 uur. Ik hoef niets. Ik moet niets. Ik moet eens niets. En dat voelt vreemd en tegelijkertijd heerlijk. Ik geniet.)

Barbara.

Kees en Betty terug uit Brazilie

Betty en Kees zijn weer veilig terug uit Brazilië. Een dag of 10 alweer. Ze zijn op bezoek geweest bij Miranda en Alan en de kleinzoons, Sandor en Valentino. Ze hebben het heel erg goed naar hun zin gehad. Logisch, want het was een echte familie reünie, en dat op bijna 9000 km afstand van Hank! Barbara en Chris waren er namelijk ook.
Ik heb een hele serie foto’s in het webalbum gezet. Kijk daar maar eens naar het album "De Brazilianen". Dan hoef ik verder niet te beschrijven hoe fijn ze het hebben gehad!
Jammergenoeg blijft het huis dat verkocht moet worden, een heet hangijzer. Het valt niet mee om het kwijt te raken, maar geloof me, er komt heus binnen afzienbare tijd wel een koper opdagen?
Een ander heet hangijzer was de temperatuur ter plaatse. Het is daar natuurlijk midden in de zomer en snikheet! Soms waren er temperaturen van ruim 40 gr. Celcius. Betty en Kees vonden het een beetje te veel van het goede. Vooral Kees, want die heeft bijna geen paard kunnen rijden.
Maar niet getreurd hoor. Kees heeft nog voldoende in het verschiet de komende maanden. Van 13 tot 16 april gaat hij met zijn zangkoor Kantje-boord naar Ierland en 18 april vliegt hij
naar Zuid-Afrika om daar een klein weekje met de Henkel collega’s van een snoepreisje te genieten.
Daarna kan hij, omdat hij met werken gaat stoppen, vier maanden of meer bij ons aan boord te gast zijn en mee varen door de kanalen van Frankrijk. En wat niet geld voor de trips naar Ierland en Zuid-Afrika: bij ons mag Betty ook mee!

Riet's verjaardag

Vandaag zijn we op bezoek geweest bij Riet en Piet in Papendrecht, in hun nieuwe appartement. Riet was jarig. Het was zo als altijd weer een reuze gezellige boel. Alle kinderen en alle kleinkinderen waren er. En ook alle broers en zusters die nog in Nederland wonen.
Speciaal voor de website hebben we een heleboel foto’s gemaakt.
Om te kijken: klik hier

Hiep hiep Hoera! Het gips is er af!

Vrijdag 18 januari 2008! Amy is teruggeweest in het ziekenhuis in Nijmegen.
En zoals al te verwachten was: HET GIPS MOCHT ER AF!!!!!!!!!!!!!!!!!! Hoera!!!!!!!
Wat hebben we lang naar deze dag uitgekeken. Ze kan nu weer langzaam aan met de revalidatie beginnen. Amy, we hopen dat al die pech nu voorbij is en dat je weer heel gauw helemaal genezen bent!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Opa en oma en alle familie en vrienden en kennissen

De Hollandse Oostenrijkers zijn weer terug in Nederland

Ze zijn in de nacht van zaterdag op zondag 5/6 januari terug komen rijden. Ze hebben een heel voorspoedige trip gehad en waren rond drie uur in de nacht thuis. Het is heel fijn geweest en ook Amy heeft, ondanks haar gipsbeen, weer volop genoten. Ik moet nog een plaatje laten zien van Amy’s gipsbeen. Ze hebben er dit keer in het ziekenhuis echt een feest van gemaakt! Een Kerstfeestgipsbeen. Kijk maar eens naar de foto.

De Tobbe die Xantha heette!

.
Na de Hollandse Herder had ik het wel gehad met honden. Tot dusver alleen maar kommer en kwel! De hond van Opa Kootje doodgereden. Onze eerste teckel, pal voor mijn ogen onder een auto gekomen. De tweede teckel die kruisverlamming kreeg en de operatie niet overleefde en tenslotte de herder. De herder die we weg moesten doen, omdat hij niet te vertrouwen was met andermans kinderen. Hoewel het toch een schat van een hond was. Nee hoor, dat was te veel voor me. Dus ik had bedacht: “Een hond is leuk, maar geen hond is ook leuk”. Tot dusver hadden we alleen maar verdriet gehad! Maar behalve dat, was er nog iets. We hadden toen een vreselijk druk leven. Als je dan een huisdier hebt, moet je daar toch eeuwig rekening mee houden. Moet er altijd iemand zijn die op de hond past, als je weg moet. Het is en blijft voortdurend een hele zorg! Dus voor mij voorlopig echt geen nieuwe hond!

Dat dacht ik tenminste. Maar het liep anders. Waarschijnlijk doordat ik het altijd druk druk druk had, merkte ik pas na verloop van tijd, dat er weer een hond bij ons in huis was. Dit keer een langharige, black en tan teckel. Een bijzonder knap hondje. Een echte lady, heel slank, met een prachtig glanzende vacht. Hij deed mij denken aan dat charmante teckeltje in die tekenfilm van Walt Disney.
Hij kwam uit een manege in de buurt van Gorinchem, was ruim een half jaar oud en hij (hij was een zij) had de sprookjesachtige naam: Xantha van het Lingebos. Hij is van meet af aan Emmy´s hond geweest. Door dik en dun. Zelfs onze kinderen kregen maar weinig aandacht van hem. Teckels hebben nu eenmaal een onvoorspelbaar eigengereid karakter.
Ik kan er verder kort over zijn. We gedoogden elkaar, maar tot een echte liefdesrelatie is het nooit gekomen. In al die jaren niet. Voor Xantha telde alleen Emma. Die droeg hij op handen, maar de rest van de wereld liet hem koud.

Eigenlijk was het een heel gemakkelijk hondje, waar je helemaal geen last van had. Het was de tijd dat we in Dubbeldam woonden en Xantha was zo pienter, dat hij zich zelf uit kon laten. Zodoende naaide hij zijn eigen naadje. Hij zorgde er voor nooit op te vallen, maar hield alles wel heel goed in de gaten.
Als we gingen varen had je ook nauwelijks hinder van hem. Behalve dan van zijn grootste hobby. Dat was met zijn lijf ronddraaien in de resten van een dooie vis. Hij vond er altijd wel een in de Biesbosch. Als hij daar dan heerlijk in had liggen spartelen, dan hield hij zich een paar uur gedeisd. Tot wij in slaap waren gevallen. Dan sloop hij naderbij en sprong hoepekee, zo bij ons in de kooi en schurkte zich behaaglijk tegen ons aan. Het liefst nog naast ons op het hoofdkussen.
Xantha heeft het zeventien jaar met ons volgehouden. De laatste maanden was het tobben geblazen. Met ruim 17 jaar was hij natuurlijk hoog bejaard en kreeg allerlei kwaaltjes. Waaronder heel zielige aanvallen van epilepsie. Tenslotte kon het zo niet verder en heeft de dierenarts er een eind aan moeten maken.


De geplaatste foto´s zijn niet echt van Xantha. Die was nog veel mooier. De plaatjes zijn van kampioenen die ik van het internet geplukt heb.

--

Groeten Van de Witten c.s. uit Brazilie!

Wij hebben net een Nieuwjaarswens ontvangen van Kees. Die zit samen met Betty bij Miranda and family in Brazilië.
Ze hebben het heel goed naar de zin.
Ik moet iedereen de groeten doen en een gelukkig nieuwjaar wensen. Ze hebben een paar foto’s opgestuurd. Kijk maar eens! Jaarwisseling in Brazilie. Met oliebollen en al.